تغییر در وضعیت قرارگیری پا بر فعالیت الکتریکی عضلات بدن انسان (مطالعۀ مروری)

هدف: اهمیت وضعیت پا بر بیومکانیک حرکات عملکردی مختلف از جمله حرکات پایه (مانند راه رفتن و دویدن)، مهارت ­های مختلف ورزشی و وظایف شغلی مورد قبول همگان است. هدف از انجام مطالعۀ مروری حاضر بررسی اثر تغییر در وضعیت قرارگیری پا بر میزان فعالیت الکتریکی عضلات بدن انسان حین انجام وظایف حرکتی مختلف بود. روش بررسی: پژوهش­ های فارسی و انگلیسی چاپ شده در بانک ­های اطلاعاتی Google scholar GoogleScholar، PubMed، Web of science ScienceDirect،SID ، Magiran و Irandoc و با محدودیت زمانی سال­های 2018-2000 جستجو شد. از کلید واژه­ های وضعیت پا (Foot Position)، وج پا (Foot Wedge)، الکترومایوگرافی (Electromyography) و فعالیت عضله (Muscle Activity) و ترکیبی از آن ­ها برای استخراج مطالعات مرتبط استفاده شد. یافته‌ ها: از میان مقالات مرتبط با موضوع، 20 پژوهش برای بررسی انتخاب شد. به طور کلی، مطالعات پیشین نشان داده‌ اند که استفاده از وج پشت و جلوی پا به ­ترتیب باعث افزایش و کاهش سطح فعالیت عضلات (عمدتا ناحیۀ پایین­تنه) می ‌شود؛ اما اثرات استفاده از وج داخلی و خارجی پا نامشخص است. از آنجا که روش‌ های تجزیه ‌و تحلیل متفاوت سیگنال‌ های خام دریافت ­شده می ‌تواند به مقدار متغیرهای خروجی سیگنال الکترومایوگرافی اثر مهمی بگذارد؛ مقایسه نتایج مطالعات مختلف باید با احتیاط صورت بگیرد. نتیجه ‌گیری: به ­نظر می‌رسد که محدودیت­ و نقایص موجود در مطالعات پیشین در زمینه بررسی اثرات تغییر در وضعیت قرارگیری پاها، شامل موارد ذیل است. عدم به ‌کارگیری افراد مبتلا به انواع ناهنجاری­ و بدشکلی ‌های ساختاری پا؛ عدم بررسی سطح فعالیت عضلات ناحیۀ تنه؛ عدم تحلیل سیگنال الکترومایوگرافی عضلات با روش‌ های مناسب و جدید؛ و استفاده از ابزارهایی نظیر وج چوبی جهت تغییر وضعیت پا به ­جای کفی‌ های طراحی و ساخته شده که در شرایط واقعی استفاده می­ شوند. بنابراین، نیاز به مطالعات آتی در زمینۀ موارد مطرح ­شده وجود دارد.