Ciało w kulturze muzułmańskiej

Praca została podzielona na cztery umowne części, omawiające różne aspekty cielesności, chociaż większość artykułów trudno zamknąć w ramkach określonych kategorii. W pierwszej, zatytułowanej „Ciało w procesie komunikacji”, autorki omawiają różne aspekty tego zjawiska. E. Machut-Mendecka opowiada o mowie ciała, wskazuje na różnice między mową ciała w kulturze muzułmańskiej i zachodniej. Jak się okazuje, mowa ciała, jak każdy język, jest czytelna i zrozumiała w obrębie swojej kultury, w kontakcie z inną wymaga weryfikacji, przekładu, innego odczytania kodów kulturowych. Autorka odwołuje się też do przykładów ze współczesnej literatury, pięknie opisujących mowę ciała w różnych sytuacjach. Zupełnie inne, bo językoznawcze podejście znajdujemy w artykule M. Zawrotnej, która analizuje nazwy intymnych części ciała w dialekcie kairskim. Ciekawa analiza językoznawcza wyraźnie pokazuje jak religia i obyczaje determinują słownictwo intymne. Kolejne dwie prace dotyczą Iranu: S. Surdykowska opowiada o roli bólu i cierpienia w kształtowaniu empatii w kulturze Iranu. Artykuł dotyka różnych dziedzin: psychologii, neurobiologii społecznej, orientalistyki. Pokazuje na historyczne źródła kultu cierpienia w szyickiej kulturze Iranu, wskazując, jak znaczący wpływ wywarł on na zachowania współczesnych Irańczyków. Z kolei M. Rodziewicz opisuje pojęcie twarzy w kulturze Iranu. Jak się okazuje, jest to złożona kwestia, z którą wiąże się wiele dodatkowych problemów. Dział „Ciało w ruchu” rozpoczyna artykuł K. Pachniak o stosunku ciała i sportu w kulturze muzułmańskiej. Wychodząc od podejścia do sportu w klasycznym islamie na podstawie świętych tekstów oraz różnego rodzaju piśmiennictwa, autorka przedstawia stosunek islamu do sportu współcześnie, dotykając takich kwestii jak uprawianie sportu przez kobiety, sportowy strój itd. Z kolei praca A. Cieślewskiej przenosi czytelnika do Azji Centralnej i opowiada o tańcach młodych chłopców, które stały się rozrywką ...