W poszukiwaniu afektu predeleuzjańskiego

Nieznośna maniera afektystów – bo tak ich chyba można nazywać? – polegająca na nachalnej subiektywizacji wywodu, na odwoływaniu się do osobistych doświadczeń i obserwacji życia codziennego. Coś jak uparte opowiadanie snów w przekonaniu, że kogokolwiek poza opowiadającym może to zainteresować. Albo jak manifestacyjna fantastyczność, którą Roger Caillois wytykał choćby Hieronimowi Boschowi – fantastyczność z góry założona, wykoncypowana, stosowana z premedytacją jako metoda, a nie jako dowód au.