Situasyonist enternasyonal, bir modernite eleştirisi

In this work, the Situationist International Movement which has an important influence on European visual culture and situationist texts which are focused on the modernist urban planning and architecture will be researched. The group, asserting playfulness and spontaneity instead of a passive consumerist society, was aiming at blurring the boundaries between the art and everday life . One of the last avant-garde artistic movements, the group produced critical texts and visual materials between 1957-1972, based on experiencing the outskirts of the city, places on the margin and the urban areas on the edge of disappearence.This research aims at dissecting the situationist texts in which situationists held that the modern city became a capitalist spectacle. In these texts, functionalist urban planning principals and modernist architecture practice, both emerged in the aftermath of the Second World War, were being discussed in the context of the critique of modernity. Considering ?there is no social change without spatialization?, situationist critique targets the social order as well as the urban design. This study is a venture to grasp how negativity can work -if it can work- and to explore the possibilities and the boundaries of the critique which is made from the ?inside?.
Bu çalışmada görsel kültür eleştirisini toplumsal ve mekansal düzen eleşitirisiyle birleştiren Situasyonist Enternasyonal (Uluslararası Durumculuk) hareketi ve grubun modernist kentleşme üzerine ürettiği metinler incelenecektir. Pasif bir tüketim toplumu yerine oyunumsuluğu ve kendiliğindenliği öneren grup, sanat ve gündelik yaşam arasındaki sınırların muğlaklaştırılmasından yanaydı. Avangard sanat akımlarının sonuncusu olarak da görülen topluluk, 1957-1972 yılları arasında kentin marjinal mekanlarının, kenar mahallelerinin ve kaybolmanın (disappearance) eşiğinde olan kentsel mekanların deneyimlenmesi çevresinde metinler ve görsel işler üretmiştir. Çalışmada, modern kentin kapitalist bir gösteriye dönüştüğünü öne süren grubun İkinci Dünya Savaşı ertesinde ortaya çıkan işlevselci kent planlama ilkelerini ve modernist mimarlık pratiğini eleştiren metinlerinin modernite eleştirisi olma bağlamında incelenmesi hedeflenmiştir. Grubun hem toplumsal düzen eleştirisi hem de mekansallaşmayan bir toplumsal değişimin olmayacağı fikrinden hareketle kentsel düzen eleştirisi olma yönleri araştırılmış, olumsuzlamanın (negativity) nasıl işe yarar hale getirilebileceği, `içeriden' yapılan eleştirinin olanaklılığı ve sınırları kavranmaya çalışılmıştır.
102