Stiefkind der Staatengemeinschaft

Stiefkind van de internationale gemeenschap. De erkenningspolitiek van de DDR in West-Europa 1949-1973De Duitse Democratische Republiek (DDR) was vanaf haar oprichting in 1949 internationaal geïsoleerd. Alleen de 11 andere communistische staten wilden haar diplomatiek erkennen. Dit proefschrift onderzoekt, hoe de DDR dit probleem wilde oplossen door in West-Europa haar diplomatieke erkenning te bevorderen en in hoeverre zij daarin succesvol was. Daartoe concentreert het proefschrift zich op de betrekkingen tussen de DDR enerzijds en Nederland, België en Denemarken anderzijds. De Oost-Duitse inspanningen blijken zeer ineffectief te zijn geweest. Pas rond de jaarwisseling 1972-1973 erkenden de meeste staten ter wereld, waaronder Nederland, de DDR diplomatiek. De DDR heeft krap 41 jaar (1949-1990) bestaan en daarvan heeft zij meer dan de helft, tot 1972, amper binnen de internationale gemeenschap kunnen functioneren.Zij faalde in haar pogingen om West-Europese regeringen onder druk te zetten. Dit was des te problematischer omdat juist die staten de DDR internationaal blokkeerden. Nederland speelde (binnen de NAVO) vanaf het begin een belangrijke rol in het organiseren van deze blokkade.Dit proefschrift toont, hoe de DDR haar eigen applausmachine in West-Europa bedacht, organiseerde en met miljoenen betaalde, om propaganda voor haar diplomatieke erkenning te voeren. Zij liet in totaal in 55 landen ter wereld een dergelijke organisatie oprichten. Deze organisaties waren echter, en zeker die in Nederland, klein en onmachtig.Tot slot blijkt dat de Oost-Duitse communisten West-Europa sterk wantrouwden en verkeerd begrepen, als gevolg van hun ideologische waarneming. Daardoor maakten zij het zichzelf extra moeilijk om West-Europeanen ervan te overtuigen dat de DDR erkenning verdiende.