نبذة مختصرة : Morphologically, the infinitive of the verb لحَنَ يَلْحَنُ the concept of "اللِحْنُ /al-laḥn", lexicographic tune, composition, melody, harmonious sound that is pleasing to the ear; It has different meanings, such as speaking incorrectly and speaking in a closed and pseudonymous way that no one else can understand. In the Arabic language terminology, the concept in question is described as the opposite of fluent Arabic and in the pronunciation of letters or words; in the meaning and use of words; it means to make mistakes in the formation of the sentence and in the irapta/movements. The phenomenon of laḥn, which can be briefly defined as the incorrect use of language, is a subject that needs to be examined in many ways. In this study, the subject of Detection of the Laḥn Phenomenon in the Arabic Language Literature and Sources Used in Tasḥîḥ has been examined. It is beyond argument that language, which is one of the hallmarks of human beings, is in a state of constant change as a living entity by nature, depending on cultural, economic, and technological developments. Functionally, language is the most vital part of life, the basic element of literature and national culture, and has an important place in human life. In addition to these, as a means of communication and expression, it has features such as approximator and fuser. Because of these features, people have attached importance to its correct development. Arabs, who had a distinguished place in the pre-Islamic period with their fluency and eloquence, clearly put language and literature above everything else and considered this a source of pride. With the disposition they inherited from their ancestors, they could easily understand which word signified which meaning. They did not need any grammatical rules to correct or strengthen the selica. Along with Islam - especially with the people's influx of people entering Islam in groups as a result of the conquests - the contact of Arabs with many foreign cultures and the widespread use of laḥn in the Arabic language began to appear in almost every part of the society and in many different fields. It is known that this situation played a leading role in laying the foundation of the Arabic grammar and starting the dictionary studies in the eyes of the scholars of the period. But II/VII. since the middle of the II/VII century, studies such as lexicon and grammar were not sufficient and the phenomenon of laḥn continued to become widespread, and the "Laḥn al-âmma, Laḥn al-hâṣṣe, Mâ telhânü fîhi al-ʿamme, Laḥn al-avâm" aimed at detecting and correcting erroneous uses. and laḥnu'l-havâṣ", many works have been written. Since the mentioned works have reached a quantitatively rich literature in the history of Arabic linguistic research, they have been tried to be handled under a special and different category by the ulama. While some of these works have reached the present day in manuscript or printed form, some of them have reached dispersed within bibliographic works. Many works have been written in this field, both in the classical and modern periods. This intense copyright movement has been characterized by different names in the literature such as النَّقْدُ اللُغَوِيُ /linguistic criticism, /التَّصْحِيحُ اللُغَوِي linguistic correction, اللُغَوِي التَصْوِيبُ / linguistic approval and حَرَكَةُ تَنْقِيَة اللُغَةِ العَرَبِيَةِ activating the Arabic language from error. The authors in question tried to prove the authentic format based on some sources, not randomly while detecting and correcting the errors they observed. Although the quantity and quality vary from person to person, these sources are generally Arabic poetry, the Qur'an, recitations, hadiths, fluent Arabic prose, the lexical meaning of the relevant word or phrase, and Arabic grammar. These sources have been adopted by both classical and modern scholars. [ABSTRACT FROM AUTHOR]
نبذة مختصرة : Morfolojik açıdan لحَنَ يَلْحَنُ fiilinin mastarı olan "اللَّحْنُ /el-laḥn kavramı, sözlükte "nağme, beste, ezgi, melodi, kulağa hoş gelen ahenkli ses; hatalı konuşmak ve başkasının anlamayacağı şekilde kapalı ve rumuzlu konuşmak" gibi farklı anlamlara gelmektedir. Söz konusu kavram Arap dili terminolojisinde ise fasih Arapçanın zıddı olarak nitelendirilip "harflerin veya lafızların telaffuzunda, kelimelerin anlam ve kullanımlarında, cümlenin oluşumunda ve i'rabta/harekelerde hata etmeyi" ifade etmektedir. Kısaca dildeki hatalı kullanım olarak tanımlanabilecek laḥn olgusu, çok yönlü olarak irdelenmesi gereken bir mevzudur. Bu çalışmada ise Arap Dili Literatüründe Laḥn Olgusunun Tespiti ve Tashîhinde Kullanılan Kaynaklar konusu incelenmiştir. İnsanın alâmet-i fârikasından biri olan dilin doğası gereği yaşayan bir varlık olarak gerek kültürel gerek ekonomik gerekse teknolojik gelişmelere bağlı olarak sürekli bir değişim halinde olduğunu ele almak tartışmadan varestedir. Fonksiyonel olarak dil, hayatın en canlı parçası, edebiyatın ve milli kültürün temel unsuru olup insan hayatında önemli bir yere sahiptir. Bunların yanı sıra iletişim ve ifade aracı olarak da yaklaştırıcı ve kaynaştırıcı gibi özelliklere hâizdir. Bu özellikleri sebebiyle halklar, onun doğru bir şekilde gelişmesine önem atfetmişlerdir. İslâm öncesi dönemde sahip oldukları fesahat ve belagat yönleriyle ayrıcalıklı bir yere sahip olan Araplar, bariz bir şekilde dil ve edebiyatı her şeyin üstünde tutmakla birlikte bunu bir gurur kaynağı olarak addetmişlerdir. Atalarından miras aldıkları fıtratla, hangi sözün hangi manaya delalet ettiğini rahatlıkla anlayabilmişlerdir. Bu nedenle selikayı (dil sezgisi) düzeltecek veya güçlendirecek herhangi bir gramer kuralına ihtiyaç duymamışlardır. İslâmiyet'le birlikte - özellikle fetihler neticesinde insanların gruplar halinde akın akın İslâm'a girmesiyle - Arapların birçok yabancı kültürle iletişime geçmeleri sonucunda, neredeyse toplumun her kesiminde ve birçok farklı alanda yaygın bir şekilde Arap dilinde laḥn/hatalı kullanımlar baş göstermeye başlamıştır. Bu durumun ilk olarak dönemin ilim adamları nezdinde Arap gramer ilminin temelinin atılmasında ve sözlük çalışmalarının başlamasında başrol oynadığı bilinmektedir. Fakat lügat ve gramer gibi çalışmaların da yeterli olmadığı II/VII. yüzyılın ortalarından itibaren laḥn olgusunun yaygınlaşmaya devam etmesi üzerine hatalı kullanımların tespiti ve tashihine yönelik "Laḥnu'l-âmme, Laḥnu'l-hâṣṣe, Mâ telḥanü fîhi'l-ʿamme, Laḥnu'l-avâm ve Laḥnu'l-havâṣ" gibi başlıklar altında birçok eser kaleme alınmıştır. Söz konusu eserler, Arap dilbilim araştırmaları tarihinde nicel olarak zengin bir literatüre ulaşmasından ötürü ulema tarafından özel ve farklı bir kategori başlığı altında ele alınmıştır. Bu çalışmalardan bazıları günümüze el yazması veya basılı bir şekilde ulaşmışken, bazıları da bibliyografik eserlerin içinde dağınık bir şekilde yer almıştır. Gerek klasik gerekse modern dönemde bu alanda pek çok eser kaleme alınmıştır. Bu yoğun telif hareketi, literatürde النَّقْدُ اللُغَوِيُ /dilsel eleştiri, التَّصْحِيحُ اللُغَوِي /dilsel tashih, اللُغَوِي التَصْوِيبُ / dilsel tasvip ve حَرَكَةُ تَنْقِيَة اللُغَةِ العَرَبِيَةِ / Arap dilini hatadan arındırma hareketi gibi farklı isimlerle nitelendirilmiştir. Söz konusu müellifler müşahede ettikleri hataları tespit ve tashih ederken gelişi güzel değil de bazı kaynaklara dayanarak sahih formatını kanıtlamaya çalışmışlardır. Kişiden kişiye niceliği ve niteliği değişmekle birlikte söz konusu kaynaklar genel anlamda Arap şiiri, Kur'ân-ı Kerîm, kırâatler, hadisler, fasih Arap nesri, ilgili kelimenin veya sözün lügat anlamı ve Arap gramerinden meydana gelmektedir. Bu kaynaklar, hem klasik hem de modern dönem uleması tarafından benimsenmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]
Processing Request
No Comments.